Raport z OFC - Los Angeles, 2011

Wierzcie lub nie wierzcie, ale dopiero teraz znalazłem czas na zraportowanie (subiektywnie) wybranych prezentacji dotyczących optycznego dostępu zaprezentowanych na tegorocznej konferencji Optical Fiber Communication w marcu br. Za opóźnienie przepraszam szczególnie moich stałych czytelników.

W temacie HFC już od dawna nie było takiej aktywności podczas OFC. Prawdopodobnie dlatego, że HFC uznawane są (najpewniej błędnie) za technologiczny skansen w porównaniu z FTTH-GPON i pozostającego w centrum uwagi ciągle niezestandaryzowanego WDM-PON. Okazuje się jednak być inaczej.

"The evolution of Hybrid Fiber-Coaxial Cable Networks to an All-Fiber Network" (NThF1) - w tak zatytułowanej prezentacji Dean Stoneback z Motoroli podkreślił, że sieci HFC ciągle ewoluują, czego rezultatem jest przesunięcie punktu konwersji O/E głębiej w kierunku odbiorcy. Efektem tego jest redukcja ilości wzmacniaczy RF i obsługiwanych punktów docelowych przypadających na pojedyncze łącze światłowodowe. Niesie to ze sobą wzrost pasma dostępnego dla użytkownika, poprawę niezawodności sieci oraz spadek kosztów operacyjnych.

Typową sieć HFC stanowią kolejno: światłowód poprowadzony ze stacji czołowej do węzła optycznego, węzęł optyczny, w którym następuje konwersja O/E oraz przewody koncentryczne poprowadzone od węzła poprzez rozgałęźniki i wzmacniacze do urządzeń odbiorczych po stronie użytkownika końcowego.

Jako początkowy krok ewolucji sieci HFC ku większej przepustowości uznawana jest sieć Fiber Deep, w której mini-bridger'y ze wzmacniaczami RF zamienione są na mini węzły optyczne dostarczające sygnał o większym paśmie mniejszej ilości użytkownikom.

Operatorzy również mogą zwiększyć pasmo w kierunku od użytkownika poprzez przesunięcie częstotliwości granicznej pasma upstream z 42-65MHz do nawet 200MHz, redukcję ilości analogowych kanałów telewizyjnych lub ich zamianę na cyfrowe oraz przejście na kodowanie MPEG-4.

Pod względem rozwoju światłowodowej topologii sieci HFC końcowym krokiem będzie zainstalowanie włókna optycznego na całej długości do subskrybenta (węzły optyczne zastąpione splitterami optycznymi) i wykorzystanie RF-over-Glas (RFoG) o zbliżonym formacie transmisji do HFC i 100-procentowej kompatybilności z istniejącymi urządzeniami sieciowymi po stronie operatora i subskrybenta.

W przypadku dalszego wzrostu zapotrzebowania na pasmo na istniejącą infrastrukturę może zostać nałożony system EPON lub GPON.

Przewiduje się, że operatorzy kablowi nie będą musieli unowocześniać swojej sieci bardziej niż do stopnia Fiber Deep przez następne 10-15 lat. Jednak nie tyle co Fiber Deep, aktualnie już teraz RFoG zaczyna mieć konkurentów. Ciekawie zapowiada się inicjatywa DPoE (DOCSIS PON over Ethernet), o czym wspomina James O. Farmer z Enablence Systems w "RFoG - Foggy, or Real?" (NThF2). DPoE to coś na kształt EPON, ale zarządzanego jak DOCSIS poprzez odpowiednie oprogramowanie pomiędzy warstwą zarządzającą EPON a interface'm DOCSIS (możliwe do zaimplementowania w ramach standardu EPON).

Póki co RFoG jest postrzegane jako najbardziej efektywne rozwiązanie dla operatorów kablowych dzięki takim zaletom jak większa niezawodność, niższe koszty operacyjne i większa odporność na szum niż HFC.